کمپ ترک اعتیاد زنان در کرج

تاریخ بروز رسانی مرداد ۳۰, ۱۴۰۱

مرکز کمپ ترک اعتیاد زنان کرج و ملارد تحت

نظر سازمان بهزیستی با رعایت پروسه درمانی اعلام شده مراکز مجاز در خدمت شما عزیزان هستیم.

شماره تماس مشاوره و بستری :  ۰۹۱۹۷۹۲۴۶۳۱

کمپ اعتیاد کرج زنان

در ادامه مقاله کمپ ترک اعتیاد مرکز زنان تریاک آرامشی بر درد های رماتیسمم بود نامش سکینه است. حدود ۵۹ سال سن دارد و در میان زنانی که در کمپ ترک اعتیاد زنان بستری هستند، از همه مسن تر به نظر می رسد. همین سن بالای او نظرم را جلب کرد تا به کنارش بروم و از داستان زندگیش و علت بستری شدنش در کمپ بپرسم.

“من مانند سایر معتادان حاضر در این کمپ نیستم. من نه همسر معتاد داشتم و نه فرزندانی معتاد. راستش را بخواهید من در زندگیم حتی با یک فرد سیگاری هم زیر یک سقف زندگی نکرده ام. اما امان از غفلت و ناآگاهی که می تواند پای زنی خانواده دار و با آبروی مثل مرا به کمپ باز کند.

جریان از آن قرار بود که حدود ۵ سال قبل، تنها در فاصله زمانی ۲ ماه، من دچار درد های عجیب مفصلی می شدم. درد های شدیدی که امانم را بریده بودند و خانواده را خسته کرده. اینطور شد که از دکتری به دکتر دیگر می رفتم و از آزمایشگاهی به آزمایشگاه دیگر. تا اینکه بالاخره مشخص شد که رماتیسم مفصلی دارم. پزشکان دارو های بسیاری تجویز می کردند اما دریغ از درمان. این طور شد که از طریق یکی از همسایگانم تشویق به مصرف تریاک شدم. او می گفت که تریاک می تواند درد هایم را آرام کند و اگر درست مصرف کنم، هرگز به اعتیاد دچار نمی شوم. چند هفته مقاومت کردم اما زمانی که دیگر صبرم تمام شد، از او خواستم که مقداری تریاک برایم فراهم کند.

اعتیاد به تریاک در زنان

اعتیاد به تریاک زنان اگر بگویم که پس از مصرف تریاک، بعد از چند ماه توانستم راحت بخوابم دروغ نگفته ام. برای همین من مصرف تریاک را از همان زمان و به صورت روزانه شروع کردم. من به مدت یک سال و نیم هر روز تریاک مصرف می کردم و تمام خوب شدنم را از مصرف تریاک می دیدم. بعد از این مدت فرزندانم دیگر به تنگ آمدند و گفتند که باید مرا به نزد پزشک ببرند تا اگر بهبود یافته ام مصرف تریاک را قطع کنند.

دکتر عنوان کرد که رماتیسم کنترل شده و دیگر نیازی به مسکن ندارم، اما من که به مصرف تریاک عادت کرده بودم، نمی توانستم آن را کنار بگذارم. برای همین نه تنها با عدم مصرف آن مخالفت کردم، بلکه هر بار که دم از برداشتن بساط منقل و بافور می شد من با یک دعوای کذایی مانع این کار می شدم. بعد از چند بار درگیری با همسر و فرزندانم، آن ها دیگر کاری به کارم نداشتند و من نیز با خیال راحت به مصرف تریاکم می پرداختم. روز ها در پی هم سپر شد و من گاهی تفننی مصرف

روزانه ام را افزایش می دادم. تا اینکه روزی یکی از نوه هایم برحسب اتفاق مقدار از تریاک مرا در دهان گذاشت. اگر بگویم زنده ماندنش معجزه بوده، اغراق نکرده ام.

بعد از آن مورد شماتت تمام خانواده قرار گرفتم و همگی بیشتر از قبل از اطرافم رفتند و تنهایی ام را تنها با مصرف مواد مخدر می گذراندم. وضعیت روحیم این بار بهانه ای برای مصرف تریاک شد و هر روز وابسته تر از قبل به مصرف مواد مخدر می پرداختم. تا اینکه دیگر خانواده ام نتوانست این وضعیت را تحمل کند و یک روز به اجبار مرا به کمپ ترک اعتیاد زنان آورند تا ترک کنم.

الان حدود ۴۰ روز است که تریاک مصرف نمی کنم. دردی ندارم و احساس سبک بالی دارم. خوشحالم که می توانم به نزد خانواده ام برگردم. ای کاش زودتر مرا به کمپ می آوردند. ای کاش هرگز مصرف تریاک را شروع نکرده بودم و این ۵ سال از زندگیم را بیشتر در کنار خانواده ام سپری می کردم.

پایان متن.

نیلوفر ساکی